Dag els,
Ik wil je iets meer over mezelf vertellen.
Van hoe het in mijn hoofd omgaat.
Ik heb je nooit echt alles verteld over vroeger om mijn eigen te beschermen.
Ik heb (soms) een sterk karakter vandaar het mss onzichtbaar was.
Sinds ik jou leerde kennen, ging alles terug veel beter.
Ik voelde met terug goed.
We zaten op dezelfde golflengte zowel op rationeel vlak als gevoelsmatig.
We wilden beide het zelfde in t leven.
Ik had een toekomst met jou.
Je bent een stabiel iemand en veel van je geleerd.
Toen ik te horen kreeg dat je verliefd was op iemand anders, ging ik door het lint.
Jij was de vrouw van mijn leven waar ik een toekomst mee wou, waar ik later kinderen mee wou.
Ik heb nog nooit zo een goede band gekend met iemand als met u.
Je bent verstandig, je wilt het zelfde dan ik en we hebben elkaar zo graag gezien.
Je moet mijn reactie begrijpen,
er zit meer achter dan gewoon verdriet.
Als er iets mis is gegaan en je onze relatie iets moois vond en er een toekomst in zag,
kan je toch proberen aan de relatie te werken en het tijd te geven.
Het is niet plezant, te horen krijgen dat je voor mij kiest
en dan een paar dagen later terug zegt dat ge niet verder wilt.
Da is echt bijna ondraagbaar geweest voor mij.
Dat je me telkens gelijk gaf met mijn brieven werd het een hel voor mij.
Je zag me nog graag da weekend, want anders had je zo niet in de knoop gezeten
met de tweestrijd om voor mij te kiezen of voor de verlangens die in u zaten naar het onbekende.
Dat zijn allemaal zaken, waardoor ik het had moeten beseffen.
Maar ik voelde niet wat jij toen voelde
Maar als je kijkt wa voor een relatie wij hadden, zo op elkaar afgesteld, daar dromen de meeste van.
We konden het op zowat elk gebied met elkaar vinden. Verstandelijk, gevoelsmatig.
We hebben hetzelfde karakter. Twee sterke mensen maar toch gevoelig en lief.
Wij hebben zo wel verliefdheid als liefde gekend en hebben eigenlijk twee jaar samen gewoond.
Er is gewoon iets gebeurt waar we door moeten.
Ik kon het niet aanvaarden, jij die me zo graag zag,
ik die jou zo graag zag, we zeiden van elkaar dat we een supperteam waren.
We konden als soulmatekes uren door praten over van alles en nog wat.
Ik begreep het niet, het heeft dan ook lang aangesleept.
Alle zaken die het lot ons uit mekaar kon trekken deden zich voor.
Maar we weten beide als je goed nadenkt dat we voor elkaar gemaakt zijn.
Dat zeiden we beide gedurende die twee jaar constant, dat we zo gelijk zijn en zo goed bij elkaar passen.
Mijn reacties zijn frustraties en zijn reacties op een verkeerd beeld van de werkelijkheid.
Je liet me niet de kans om het van me af te zetten en je te begrijpen.
We waren zo lief voor elkaar, laten we stoppen met op elkaar kwaad te zijn,
en beginnen met elkaar te vergeven. En het zo een kans te geven voor onze toekomst later.
sluit me nog niet volledig af uit uw hartje.
We kunnen toch vrienden blijven en met elkaar soms is praten?